Techniki w Terapii Czaszkowo-Krzyżowej
Testowanie ruchu – sprawdzanie, jak daleko ruch odpowie na stymulację.
Metoda pośrednia – badająca struktury kostno-mięśniowe przez tkankę łączną. Terapeuta kieruje się miejscami ograniczeń. Zasadą jest nieuciskanie przeciwko kierunkowi ruchu, a kiedy ruch ustanie, można przejść troszkę dalej. Technikę powtarza się przez kilka sekund aż do uzyskania zmiękczenia tkanki łącznej.
Metoda bezpośrednia – badając struktury należy zidentyfikować ruch fizjologiczny, a następnie zlikwidować bezpośrednie miejsce ograniczeń ruchu.
Techniki osteopatyczne można podzielić na techniki bezpośrednie, zwane strukturalnymi, i pośrednie, zwane funkcjonalnymi. Pierwsze polegają na bezpośrednim oddziaływaniu na tkankę czy narząd w celu poprawienia jego ruchomości, usunięcia napięć tkanki łącznej czy poprawy krążenia żylno-limfatycznego. Do technik bezpośrednich należy manipulacja. Osteopata dąży do przekroczenia bariery ruchu tkanki, wprost kierując wektor siły przeciw oporowi.
W innej sytuacji, kiedy osteopata pracuje na granicy aktualnej bariery ruchu, tylko okresowo ją osiągając, technika ta będzie nazywać się mobilizacją. Pozytywne reakcje po zabiegu dotyczą nie tylko samego stawu, jeżeli jest on mobilizowany, ale również tkanek miękkich okołostawowych i narządów wewnętrznych – poprzez łuk odruchowy.
Mięśnie i powięzie okołokręgowe uzyskują prawidłowe napięcie dzięki normalizacji sygnału z mechanoreceptorów. Krążki międzykręgowe, więzadła i ścięgna zostają odciążone, naczynia ulegają odbarczeniu, a nerwy odzyskują naturalną mobilność w otworach międzykręgowych. Jeśli chodzi o techniki pośrednie, to metodyka ich stosowania polega na odchodzeniu od bariery ruchu w kierunku maksymalnego rozluźnienia i łatwiejszego ślizgu powięzi. W trakcie tych technik dochodzi do przeprogramowania mechanoreceptorów, rozluźnienia tkanki miękkiej okołostawowej i samoistnego uruchomienia stawu bez konieczności manipulacji. Techniki funkcjonalne znajdują zastosowanie w terapii przykurczonych mięśni i powięzi, zaburzeń czynnościowych narządów trzewnych, zespołów uciskowych naczyń i nerwów. Jak można na to wpłynąć poprzez osteopatię? Wielokierunkowo. Osteopata używając technik poprzez zwolnienie napięć na przeponie może poprawić odpływ żylny z żyły głównej dolnej. Poprzez odblokowanie systemu kranialnego i opony twardej może poprawić ruchomość gałązek nerwów rdzeniowych i usunąć napięcie splotów wegetatywnych.
Chcąc zdiagnozować ruchomość i ograniczenia systemu czaszkowo-
-krzyżowego należy sprawdzić następujące miejsca na ciele pacjenta:
• obszar potyliczny
• szwy sklepienia czaszki.
Chcąc zdiagnozować ruchomość i ograniczenia systemu czaszkowo–krzyżowego należy sprawdzić następujące miejsca na ciele pacjenta:
• obszar potyliczny
• szwy sklepienia czaszki
• barki
• żebra
• kolce biodrowe górne przednie
• górną część ud
• wewnętrzną stronę stóp
• pięty.
Więcej na temat Terapii Czaszkowo-Krzyżowej przeczytasz w książce Bożeny Przyjemskiej Terapia Czaszkowo-Krzyżowa